Iedere donderdag, de dag waarop mijn zwangerschap weer precies een weekje verder is (vandaag 16 weken), deel ik een zwangerschapsblog met jullie. Deze week het onderwerp: klaar voor kinderen?

Ikzelf vroeg me dat namelijk altijd af: wanneer ben je klaar voor kinderen? Heeft dat met een bepaalde leeftijd te maken? Een vorm van stabiliteit? Moet je een bepaalde tijd met je partner samen zijn, voordat je aan kinderen begint?

Rond de puberteit word je vruchtbaar, en ben je fysiek dus ‘klaar voor kinderen’. Maar mentaal denk ik dat er geen enkele puber zal zijn, die zichzelf oprecht klaar acht voor kinderen (laat het me vooral weten als dat anders is).

Vanaf mijn puberteit paste ik op. Soms een paar uurtjes in de avond, bij vaste (en dus bekendere en vaak iets oudere) oppaskindjes ook wel eens overdag. Ik vond kinderen altijd al leuk, maar vond het ook helemaal goed zodra hun ouders thuis kwamen en mijn oppastijd er weer op zat ๐Ÿ˜‰ Avonden heb ik met huilende kinderen gezeten, die ik uiteindelijk – met of zonder hulp/tips van mijn ย eigen moeder – wel stil kreeg, maar ook met liefde weer terug gaf aan hun papa en mama. Ergens vorig jaar veranderde dat gevoel.

Maak je geen zorgen: mijn oppaskinderen zijn nog altijd gewoon veilig bij hun eigen papa’s en mama’s, en niet stiekem door mij ingepikt. Maar de ongedurigheid die ik altijd voelde als een oppaskind begon te huilen, ook al wist ik dat ik ze wel weer stil kreeg, verdween. Ik merkte dat ik steeds meer geduld (en vertrouwen in mezelf?) kreeg met kinderen. Ik denk dat dat voor mij een beetje het gevoel was waar ik op wachtte.

Toen mijn vriend en ik vorig jaar in oktober oom en tante werden van ons lieve neefje, was voor mij eigenlijk helemaal duidelijk: ik was daar ook al wel klaar voor. Maar zoals jullie wel zullen weten (zo niet, vraag even uitleg aan je ouders), heb je twee mensen nodig om baby’s te maken ๐Ÿ˜‰ En mijn vriend was er toch nog niet helemaal klaar voor. Hij was druk met zijn werk en een hoop andere dingen die nog niet voor genoeg rust in zijn leven hadden gezorgd om daar ook nog even een baby in te gooien. Dus heb ik hem gewoon gezegd: ‘het is aan jou. Zodra jij er klaar voor bent, hoor ik het wel. Ik ben er in ieder geval klaar voor.’

Tijdens onze heerlijke vakantie in Turkije dit jaar, verraste mijn vriend mij door me te laten weten dat ook hij inmiddels wel klaar was om aan kinderen te beginnen.ย Je kunt je voorstellen dat ik op dat moment tranen met tuiten huilde van geluk en het tegelijkertijd ook ontzettend spannend vond dat we daar nu dan dus รฉcht aan gingen beginnen. Met geen flauw idee รณf het zou lukken en hoe lang het zou duren, lieten we een paar dagen later mijn pil achter in een prullenbak in Turkije ๐Ÿ˜‰

Voor mij was het ‘er klaar voor zijn’ dus een beetje een gevoel. En van tevoren kun je dat niet plannen of voorspellen, denk ik. Al jarenlang kreeg ik te horen ‘wanneer wij er eens aan begonnen’, want mijn vriend en ik waren al lang genoeg samen, woonden ook al jaren samen en hebben een eigen huis, een hond en twee katten. Burgerlijker kan niet, toch? – Okee, trouwen… Maar dat gaat nog wel even duren, heb ik me laten vertellen ๐Ÿ˜‰ – En toch waren we nog niet klaar voor kinderen. Hoe graag anderen dat misschien ook wilden.

O en trouwens, nu ik zwanger ben, raak ik af en toe ook nog wel in paniek hoor: BEN IK HIER KLAAR VOOR?! Ik denk eerlijk gezegd dat ik me ook totaal niet zal kunnen voorbereiden op wat komen gaat, maar ik ben er wel van overtuigd dat we daar op dat moment samen wel uit gaan komen. Het zal niet makkelijk worden, misschien, maar ons kindje is zo ontzettend welkom en nu al geliefd, dat we ons ook door die eerste, onwennige, misschien slapeloze, periode heen zullen slaan ๐Ÿ™‚

16 weken update

Ook nog even een korte update over hoe het nu gaat. De afgelopen weken was ik op vakantie en was de misselijkheid zo goed als weg. Ik ben 1 dag ziek geweest in Spanje, maar vermoed dat dat met een clubsandwich te maken had, die niet helemaal goed was gevallen ๐Ÿ˜‰ Ik ben nog wel iets sneller vermoeid en had vooral moeite met de warmte, maar al met al viel het me reuze mee! De laatste weken begin ik ook wat steken onderin mijn buik te krijgen, schijnbaar is dat – NU AL?! – bandenpijn, omdat alles natuurlijk aan het groeien is. EN, heel erg leuk, ik heb het idee dat ik het kindje van de week voor het eerst voelde. Niet alsof ik het voelde schoppen ofzo natuurlijk, maar als een soort luchtbelletjes onderin je buik, heel apart gevoel.

Vandaag staat er een pretecho op de planning en als het goed is, weten we dus snel of we een zoontje of dochtertje kunnen verwachten. Jullie horen het vanzelf ๐Ÿ™‚

X Nikki