IEDERE DONDERDAG, DE DAG WAAROP MIJN ZWANGERSCHAP WEER PRECIES EEN WEEKJE VERDER IS (VANDAAG 17 WEKEN), DEEL IK EEN ZWANGERSCHAPSBLOG MET JULLIE. DEZE WEEK HET ONDERWERP: een positieve test

Zoals jullie vorige week konden lezen, werd mijn pil dit jaar in een prullenbak in Turkije achtergelaten. Om precies te zijn, eindigde die pil daar in de prullenbak op 15 mei 2018. Ons idee? We zien wel hoe lang het duurt, maar de kinderwens is zeker en een zwangerschap zou erg welkom zijn.

Minder dan een maand nadat mijn pil in die prullenbak belandde, kreeg ik last van mijn onderrug. Ik was er heilig van overtuigd dat ik ongesteld zou moeten worden en schoof de pijn daarop af. Eigenwijs als ik was, ging ik lekker naar de sportschool en deed ik mijn oefeningen weer net een beetje zwaarder dan de week ervoor. Niet zo slim… Mijn rug begaf het halverwege een squat en huilend van frustratie (en hormonen) verliet ik de sportschool en maakte ik meteen en afspraak bij de fysiotherapeut en de sporttherapeut.

Drie dagen later stond de afspraak bij de sporttherapeut gepland. Hij masseert mijn hele lijf dan los en focust zich met name op de probleemplekjes. In dat geval dus mijn rug. Omdat ik nog steeds niet ongesteld was geworden, besloot ik ’s ochtends om 8:00 uur toch maar even een zwangerschapstest te doen. Ik wist namelijk niet of zo’n behandeling wel zo slim was, als ik zwanger zou zijn. Maar die kans achtte ik natuurlijk heel klein. Een maand nadat ik stopte met de pil, dat zou onwaarschijnlijk zijn.

En blijkbaar was dat dus niet zรณ bizar. Om 8:15 uur stond ik met 4 positieve testen in mijn hand. Vier? Ja, vier. De eerste twee lieten namelijk lang op zich wachten, volgens de gebruiksaanwijzing te lang, waardoor ze ongeldig zouden zijn. De uitslagen waren wel bij allebei de testen hetzelfde: positief. Maar omdat ze ongeldig zouden zijn, durfde ik daar niet helemaal op te vertrouwen. Daarnaast had ik ook 16 (echt waar) zwangerschapstesten gekocht toen we besloten dat we gingen proberen zwanger te worden. Dus ik had er nog wel wat over. En dus ik plaste nog maar een keer in een bekertje en stopte er toen meteen twee nieuwe stokkies in, voor het geval 1 van de 2 het opnieuw niet meteen zou doen. Uiteindelijk zeiden alle vier de testen toch echt hetzelfde: twee streepjes. Zwanger dus. Mocht iemand nog 12 zwangerschapstesten nodig hebben…?

In films zie je stellen elkaar totaal verheugd in de armen vliegen, zodra ze erachter komen dat er een baby op komst is. Onze reactie? Iets minder uitbundig en vooral ook erg nuchter, haha! Het eerste wat ik zei, was: ‘Okee, ik ben dus zwanger. Wat moet ik tegen Mark (sporttherapeut) zeggen?’. Mijn vriend vond dat ik de afspraak maar af moest zeggen, maar ik had echt last van mijn rug en wilde eigenlijk wel kijken of Mark alsnog iets voor me kon doen. En zo was de sporttherapeut dus de eerste, na mijn vriend en ikzelf, die op de hoogte was van de zwangerschap.

Man, wat een gekke dag was dat, zaterdag 16 juni 2018. Nadat ik terug thuis kwam van de sporttherapeut, deed ik ook nog even een Clearblue test, die vertelde hoe ver ik zwanger zou zijn. Op de een of andere manier vond ik dat nog een beetje meer bevestiging.

En toen kwamen de lastigste weken: wachten op de eerste echo, zodat we zeker zouden weten of er een kloppend hartje zou zijn en of de ‘vrucht’ (vind ik een heel vervelend woord, op de een of andere manier) op de juiste plek zat. En zolang we daarop wachtten, wilden we het dus ook nog even stil houden. Wekenlang had ik het idee dat er heel groot ZWANGER op mijn voorhoofd stond. En tegelijkertijd durfde ik er nog niet te blij om te zijn, omdat we dus nog geen echo hadden gehad.

Bij onze verloskundige kun je een vroege echo krijgen. Die planden we dus in rond de 7 weken. Daar konden we eindelijk een kloppend hartje (een knipperlichtje) zien in een wit vlekje in mijn baarmoeder. Goed nieuws dus! Vanaf dat moment merkte ik aan mezelf dat ik er blij mee durfde te zijn. Blijkbaar waren 5 tests nog niet voldoende om mij vertrouwen te geven ๐Ÿ˜‰

17 weken update

Vorige week vertelde ik al dat ik het kindje voor het eerst gevoeld dacht te hebben. Inmiddels weet ik dat wel zeker. Ik voel steeds vaker iets onderin mijn buik, waarvan ik zeker weet dat het niet mijn darmen zijn ๐Ÿ˜‰ Sommige mensen omschrijven het gevoel als vlinders in je buik. Ik omschrijf het als luchtbelletjes.

Daarnaast hadden we vorige week de pretecho en weten we dus inmiddels dat we een MEISJE krijgen! ๐Ÿ™‚ Zo ontzettend leuk! We waren natuurlijk met een jongen en een meisje allebei blij geweest, maar op de een of andere manier heb ik me mezelf als moeder altijd voorgesteld met een dochtertje. Ik weet niet helemaal waar dat vandaan komt, maar misschien omdat de meeste van mijn oppaskindjes ook meisjes waren?

Door de ontwikkelingen lijkt alles sinds vorige week ineens zoveel echter. Ik weet nu ‘wie’ er in mijn buik groeit en ik kan haar ook voelen. Daardoor kan ik er ook echt steeds meer van genieten. En om dat allemaal te vieren, hebben we de eerste aankoop ook maar alvast gedaan: de kinderwagen is gekocht! ๐Ÿ˜‰

X Nikki