Zwangerschap – Broeden

IEDERE DONDERDAG, DE DAG WAAROP MIJN ZWANGERSCHAP WEER PRECIES EEN WEEKJE VERDER IS (VANDAAG 39 WEKEN), DEEL IK EEN ZWANGERSCHAPSBLOG MET JULLIE. Deze week wordt het eigenlijk een grote statusupdate.

Vorige week heeft de vertraging van mijn blog nogal wat opschudding veroorzaakt. Blijkbaar zat de hele familie te wachten op de blog, en het uitblijven daarvan leidde tot de gedachte dat ik vast (aan het) bevallen was! Helaas pindakaas, nog altijd geen baby 😉 Deze week wil ik wel even delen hoe het nou kwam dat die blog vorige week wat later was. 

Zoals ik vorige week al kort aangaf, merk ik zowel fysiek als mentaal dat ik klaar ben voor de bevalling. Het liefst sluit ik me in huis op, onder een dekentje op de bank. En tegelijkertijd zorgt de rust die ik heb ook voor onrust in mijn hoofd. Ingewikkeld? Ik zal het even uitleggen. 

De eerste week van mijn verlof was ik nog veel bezig. Zoveel mogelijk leuke dingen afspreken, want ‘nu kan het nog’. Ik zag iedere dag wel iemand, ging lunchen en winkelen en vermaakte me prima. Maar ik merkte zowel fysiek als mentaal dat mijn lijf op de rem is gaan staan. Fysiek ging alles steeds meer pijn doen en kan ik bijvoorbeeld echt nog maar korte stukjes wandelen. En mentaal begon ik steeds meer behoefte te hebben aan alleen zijn. 

Al die maanden keek ik uit naar mijn verlof, en dan vooral naar de eerste weken. De weken waarin ik nog veel leuke dingen zou gaan doen, zolang de baby zich niet meldde. En ineens was ik daar na een week al klaar mee. En dan gaat mijn hoofd aan het werk.

Mijn gedachten gingen van hot naar her. Ik kon nu nog veel leuke dingen doen, straks werd alles toch wat lastiger te plannen. Maar ik kon nu ook juist nog veel rusten, zonder baby om me heen. Maar rusten voelt een beetje nutteloos. En zou ik dat straks in mijn kraamtijd ook al niet genoeg doen? 

Ik heb me er dus een paar (behoorlijk hormonale) dagen tegen verzet, maar er uiteindelijk aan toegegeven. Mijn lijf schreeuwde aan alle kanten om rust, dus die ging ik maar nemen. Maximaal 1 afspraak per dag en vooral veel ‘niksen’. Best wel lastig, want ik vind het natuurlijk super leuk dat iedereen vraagt hoe het gaat en me nog graag even met dikke buik wil zien. Het voelt ook nog wel wat onwennig, om te zeggen dat ik daar nu even geen behoefte aan heb. Maar gelukkig snapt mijn omgeving heel goed dat dit niet aan hun ligt, en dit niet een kwestie is van asociaal gedrag, maar dat ik nu gewoon even heel goed luister naar mijn lijf en mijn baby. 

De hormonen gieren ondertussen nog lekker door, waardoor ik echt nog vaak genoeg aan mezelf en sommige keuzes twijfel, of me toch ineens een heel asociaal persoon voel. Gelukkig zet mijn vriend me dan met beide benen op de grond, laat me toegeven aan de hormonale huilbuien en verplicht me om genoeg te rusten. 

Zoals de verloskundige het vorige week heel mooi verwoordde: ik ben gewoon al lekker aan het broeden. Wachten totdat dat ei EINDELIJK uitkomt 😉 Misschien wordt het een Valentijnskindje? 

X Nikki