Het is alweer precies een maand geleden dat ik jullie voor het laatst een update gaf over de zwangerschap. Uiteindelijk hebben we 41 weken en 3 dagen moeten wachten, voordat onze dochter geboren werd. Een en ander is helaas niet helemaal vanzelf gegaan… Vandaag zal ik mijn bevallingsverhaal met jullie delen.
Laat ik ermee beginnen te zeggen dat ik niet alle details van mijn bevallingsverhaal met jullie zal delen. Ik heb het voor mezelf namelijk uitgewerkt en kwam op ongeveer vier a4’tjes uit… Voor mijzelf is al die informatie fijn om te onthouden voor later, maar ik wil natuurlijk niet dat jullie halverwege de bevalling (althans, het verhaal daarover…) in slaap vallen 😉 No worries: het is alsnog een lang verhaal geworden, haha! Pak er dus vooral wat lekkers te drinken bij.
Acht dagen na mijn uitgerekende datum, op vrijdag 1 maart 2019, moest ik me melden in het ziekenhuis. Wanneer je je uitgerekende datum voorbij gaat, word je (en de baby) namelijk extra goed in de gaten gehouden. We startten met een ctg en daarna had ik een afspraak bij de verloskundige in het ziekenhuis. Zij checkte hoe het ervoor stond en constateerde dat de baby zich nog prima vermaakte. Alles goed en wel, wat dat betreft. Maar mijn geduld was op en ik wilde eigenlijk echt zo snel mogelijk bevallen! Na verder onderzoek bleek dat er een klein beetje ontsluiting was en stelde de verloskundige voor om te proberen me te strippen. Heel veel hoop dat dat voldoende zou zijn om de bevalling in gang te zetten, had ik niet. Maar alle beetjes helpen, toch? Voor de zekerheid maakten we nog een vervolgafspraak voor een nieuwe check op zondag 3 maart 2019.
Maar het strippen leek al snel effect te hebben. De hele vrijdag voelde ik gerommel en leek er toch meer te gebeuren dan in de afgelopen weken. Uiteindelijk kreeg ik de eerste wee van vrijdag op zaterdag nacht, om 1:48 uur om precies te zijn. Direct kwamen de weeën om de 10 minuten en kon ik niet meer slapen. Ik vertelde mijn vriend dat het leek te beginnen en toen waren we natuurlijk allebei klaarwakker. Na onszelf nog een paar uurtjes te hebben vermaakt met tv kijken in bed, besloot ik maar uit bed te gaan en mezelf op de bank te settelen. Dan kon mijn vriend in bed nog even slapen. Hij zou zijn energie ook hard genoeg nodig gaan hebben 😉
Maar uren gingen voorbij en de weeën werden niet heftiger, kwamen niet korter op elkaar en duurden niet langer. En dus besloten we die zaterdagmiddag maar even te gaan wandelen, in de hoop dat dat de weeën verder op gang zou brengen. Iedere 10 minuten pufte ik een wee weg en wandelden we weer verder. Het wandelen leek wel iets te helpen, maar had lang niet het effect waarop ik had gehoopt. ’s Avonds kwamen we weeën nog steeds niet vaker, of langduriger. Wel heftiger. En het waren allemaal rugweeën. Niet echt een pretje dus.
Na een warme douche te hebben genomen in de avond, leken de weeën in eerste instantie heftiger te worden, maar daarna af te zwakken. Ik ben om 22:00 uur uiteindelijk zelfs maar naar bed gegaan, in de hoop dat ik wat kon slapen. Maar nee hoor: dat was het seintje voor mijn lijf om écht aan het werk te gaan! De weeën kwamen vaker, duurden langer en werden met de minuut heftiger. Uiteindelijk belde ik om 1:00 uur de verloskundige, die er een half uurtje later was. Ze checkte de stand van zaken en kwam met goed nieuws: 3 à 4 cm ontsluiting!
Toen was het aan mij om te besluiten wat we doen: nog thuis blijven, of naar het kraamhotel? Dat was namelijk waar ik wilde gaan bevallen, het liefst in een bevalbad. Ik besloot nog even thuis te blijven, omdat dat toch je eigen, vertrouwde omgeving is en ik hoopte dat ik thuis ontspannen genoeg zou zijn om de ontsluiting zo goed mogelijk te laten vorderen. De verloskundige zou rond 4 uur terugkomen.
Maar helaas: om 4 uur bleek ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting te hebben en was ik inmiddels al 26 uur wakker, met weeën. Die eerste weeën waren misschien niet zo heftig geweest, maar ze waren er wel. En ik had al zo veel energie gebruikt om al die uren die weeën weg te puffen, dat ik niet meer wist waar ik kracht vandaan moest halen om de komende uren door te komen, laat staan ooit die baby er nog uit te persen! Ik kwam dus met een beslissing waar de verloskundige niet op had gerekend: ik wilde naar het ziekenhuis voor pijnbestrijding. Daar ging mijn hele plan om in het bevalbad in het kraamhotel te bevallen… Maar ik voelde aan alles dat ik rust nodig had om energie op te doen voor de rest van de bevalling.
Het voordeel van bevallen op zondag (en met carnaval!), is dat het erg rustig is op de afdelingen die je nodig hebt als barende vrouw 😉 Ik kon direct op de verloskamers terecht en werd al snel naar de anesthesist gerold voor de ruggenprik. Die ging er ook vlekkeloos in en al snel voelde ik me weer meer mezelf. Ik kon grapjes maken en bleef tussen de weeën door ook aanwezig. Dat was namelijk niet echt het geval meer, in die laatste uren voor de ruggenprik. Mijn vriend heeft zich – zo zei hij achteraf – best wel zorgen gemaakt, omdat ik er zo slecht aan toe was geweest.
Door de ruggenprik kreeg ik even tijd om te rusten en nadat ook mijn vliezen waren gebroken, ging het eindelijk allemaal wat sneller. Binnen twee uur ging ik van 5 naar 9 centimeter ontsluiting en dat voelde ik ook wel: de weeën werden weer voelbaar, door de ruggenprik heen. Een extra shotje ruggenprik zorgde ervoor dat ik me zo stoned als een kanarie voelde, maar een uur later wel vol goede moed en energie kon gaan persen, met volledige ontsluiting.
En toen kwam daar weer een kleine kink in de kabel: onze dochter wilde écht nog niet geboren worden 😉 Na anderhalf uur persen, bleef ze nog altijd stug achter het schaambot hangen en besloot de verloskundige hulp in te schakelen van de gynaecoloog. Uiteindelijk hebben we een vacuümpomp nodig gehad om onze dochter op de wereld te krijgen. Dat was niet echt waar we op hadden gehoopt, natuurlijk, maar op dat moment was het niet anders.
Zodra de gynaecoloog met de vacuümpomp aan de gang ging, was het binnen no time gebeurd. Terwijl ik met volle kracht perste, trok de gynaecoloog met volle kracht aan de vacuümpomp die op het hoofdje van onze dochter geplaatst was. Een bizar gezicht! En dat hoofdje van onze dochter was direct na de geboorte ook even een bizar gezicht. Door de pomp had ze een bult op haar hoofd die bijna even groot was als haar hoofd zelf. Gelukkig heb ik daar zelf weinig van meegekregen, ik was alleen maar bezig met het bekijken van dat kleine bloederige hoopje mens dat ik van tussen mijn benen had aangenomen 😉
Na ruim 34 uur weeën, was het dan eindelijk zover: op 3 maart 2019, om 12:21 uur is ons zondagskindje én carnavalskindje Sophia geboren. Ze is de mooiste van de wereld en kerngezond verklaard, nadat we voor de zekerheid nog een nacht in het ziekenhuis zijn gebleven.
De bevalling is absoluut niet gegaan zoals ik mezelf had voorgesteld, of zoals ik had gehoopt. Maar het eindresultaat is hetzelfde: we hebben een gezonde dochter. En dat is alles waar we natuurlijk écht op konden hopen. Tijdens de bevalling is er bovendien ook nooit een noodsituatie of paniek geweest, waardoor ik er – ondanks dat ik het nu nog even niet zie zitten om het ooit opnieuw te doen – niet met een naar gevoel op terug kijk.
Ik zal volgende week een blog met jullie delen over mijn kraamtijd en hoe het nu met ons gaat. Maar voor nu lijkt dit verhaal me lang genoeg. Als je alles hebt gelezen: chapeau! Zo niet: ik snap het 😉
X Nikki
Recente reacties