Vandaag vier ik voor het eerst moederdag als moeder. Precies tien weken geleden maakte Sophia mij mama. En dat heeft veel in mijn leven veranderd, maar toch ook veel niet. 

Mijn vriend en ik hadden namelijk al jaren de zorg en verantwoordelijkheid voor drie andere levende wezens: twee katten (opvoeding mislukt, maar ze zijn groot geworden…) en een hond. En vooral die laatste zorgde ervoor dat ik me de afgelopen jaren al best een beetje moeder voelde 😉 Een puppy en een baby hebben namelijk meer overeenkomsten dan je in eerste instantie denkt.

Slapeloze nachten

De eerste nachten dat Bas bij ons kwam wonen, sliepen we niet ineens door. Gelukkig was dat echt een kwestie van een paar dagen, dat we hem af en toe ’s nachts even uit moesten laten of gewoon gerust moesten stellen.

Bij Sophia duurde het iets langer dan een paar dagen. En ik mag echt NIET klagen, want Sophia slaapt inmiddels al een aantal weken door en we hopen natuurlijk dat dat zo blijft. 

De juiste naam?!

De maanden voordat je puppy of baby écht in je leven verschijnt, bedenk je namen. Ik wist al jaren dat ik onze hond graag Bas wilde noemen. Maar toen we hem in 2016 kregen, moest ik er heel erg aan wennen dat bij die naam ineens een specifieke hond hoorde.

Net zoals we al vrij vroeg in de zwangerschap over de naam Sophia spraken en ik af en toe nog steeds naar haar kijk en denk ‘ben jij nu echt Sophia?’. De eerste weken wilde ik haar eigenlijk de hele tijd Nikki noemen, omdat ze zo ontzettend veel op mij als baby leek. Maar langzaamaan hoort haar naam steeds meer echt bij haar. Kwestie van tijd, denk ik.

Steeds meer liefde

Toen we Bas in 2016 als puppy kregen, namen mijn vriend en ik allebei twee weken vrij van werk. Dan konden we samen wennen aan de hond en hij aan ons en zijn nieuwe huis. En dan konden we toch alvast proberen hem zo goed mogelijk op te voeden en zindelijk te krijgen. Ik weet nog zo goed dat ik in die eerste weken heel vaak heb gedacht ‘als ik dit had geweten, was ik er niet aan begonnen…’, daar ga ik niet over liegen. Ik kon hem regelmatig achter het behang plakken. 

Die eerste weken met Bas vonden we dus best wel zwaar. Hadden we even niet meer aan gedacht toen we besloten om aan kinderen te beginnen 😉 De eerste weken met Sophia vond ik nog veeeeeeel zwaarder. Vooral de onzekerheid vond ik lastig. Helaas komen baby’s niet met een handleiding. 

De eerste weken voel je ook nog niet zoveel connectie met zo’n klein wezentje. Zowel bij een puppy als bij een mensje. Natuurlijk, toen Sophia geboren werd, vond ik haar meteen de mooiste van de wereld en hield ik automatisch van haar. Maar zoveel als ik nu van haar houd, zoveel hield ik bij haar geboorte echt nog niet van haar. Je raakt steeds meer gehecht aan elkaar. Bijna zoals bij de hond; ik kan me geen leven zonder Bas meer voorstellen (wil ik ook echt niet aan denken!).

Vrouwtje of mama?

Dat het zorgen voor en houden van Bas en Sophia voor mij veel overeenkomsten heeft, blijkt ook wel uit het volgende.

Zowel tegen een baby als tegen een hond praat ik – blijkbaar ook nog met hetzelfde irritante hoge piepstemmetje, las ik overigens afgelopen week in een artikel, maar dat is bijzaak. Als ik tegen Bas praat, – of piep – noem ik mezelf altijd ‘het vrouwtje’ en mijn vriend ‘het baasje’. En blijkbaar praat ik nogal veel tegen Bas…

Ik ben namelijk zo gewend om mezelf ‘het vrouwtje’ te noemen, dat ik de eerste weken ook steeds tegen Sophia zei dat ‘het vrouwtje haar lekker naar bed ging brengen/een fles ging geven/haar luier ging verschonen’. Oeps! 

Inmiddels lukt het me steeds beter om mezelf op de juiste momenten ‘het vrouwtje’ of ‘mama’ te noemen. Hoewel Bas zich inmiddels misschien wel afvraagt of ik totaal schizofreen ben geworden, met mijn wisselende woordkeuze tussen ‘vrouwtje’ én ‘mama’ in onze dagelijkse gesprekken 😉 

Anyhow, hoe je het ook wendt of keert: ik houd van die twee. Van Bas én van Sophia. Net even op een andere manier, en tegelijkertijd zoveel op dezelfde manier. 

X Nikki 

PS: van onze katten houd ik natuurlijk ook ontzettend veel, maar katten zijn toch veel meer zelfstandige beestjes, die minder aandacht en tijd van je nodig hebben.