We horen en lezen het de laatste jaren overal: het aantal burn-outs en depressies neemt toe. Gemiddeld valt een werknemer met een burn-out ruim acht maanden uit. Daarom wordt deze week, van 12 tot en met 15 november, voor de vijfde keer de Week van de Werkstress georganiseerd.
Ik kan nu met een hele hoop statistieken en kostenplaatjes komen, maar die kun je overal terugvinden. Laten we het simpel houden: iedere werknemer die uitvalt door werkstress, kost geld, dat is logisch. Je zou dus denken dat zowel werkgevers als werknemers zouden willen investeren in het voorkomen van uitval door werkstress. De Week van de Werkstress wordt georganiseerd om daar meer aandacht voor te krijgen.
Zoals velen van jullie wel weten, heb ik in 2015/2016 een burn-out gehad, of depressie, het is maar hoe je het wilt noemen. Hoewel mijn werkgever daar destijds anders over dacht, werd deze deels veroorzaakt door werkstress. Bij werkstress moet je niet alleen maar denken aan te lange to-do-lists, maar ook aan plezier in je werk.
Ik miste plezier. Ik werkte bij een bedrijf met veel werknemers, waar ik me steeds meer een nummertje begon te voelen. Een bedrijf waar je wel op je fouten werd gewezen, maar niet werd geprezen voor je inzet. De werkwijze paste ook niet bij mij. Je kreeg een lijst met taken en die moest je afhebben. Geen eigen vrijheid, of eigen verantwoordelijkheid. Voor sommige mensen zal dat erg fijn en overzichtelijk werken. Maar ik kwam er tijdens mijn burn-out al snel achter dat dat voor mij absoluut niet had gewerkt.
En eigenlijk wist ik dat al veel langer. Ik gaf al maanden aan dat er dingen moesten veranderen, dat ik last kreeg van paniekaanvallen en me niet meer fijn voelde op het werk. Daar werd helaas niets mee gedaan. Het enige wat ik te horen kreeg, was: ‘We kunnen de werkdruk niet verlagen’. Daar heb ik enigszins begrip voor, maar absoluut niet volledig. Ik snap dat je geen 40 uur in de week werk/salaris kunt ontvangen om vervolgens maar 32 uur echt te werken. Maar je kunt ook geen werk voor 60 uur in de week doen in 40 uur. En als je dat al wel verlangt van je werknemers, zorg dan dat er voldoende plezier en waardering is. Er zijn zoveel factoren die meespelen bij werkstress. Ik ben ervan overtuigd dat je best een beetje meer kunt vragen van je werknemers, als je ook een beetje meer geeft. Dat hoeft niet per se in salaris, maar kan simpelweg met af en toe een welgemeend en persoonlijk complimentje of een leuk personeelsfeestje.
Mijn burn-out werd natuurlijk niet alleen veroorzaakt door werkstress. Anders zou namelijk iedereen binnen hetzelfde bedrijf uit moeten vallen. Hoewel ik absoluut niet de enige was die uitviel met een burn-out, waren er ook genoeg collega’s die het wel volhielden. Bij mij was het dus zeer zeker een combinatie van verschillende factoren.
Omdat ik al ruim een half jaar geleden een aantal blogs heb geschreven over mijn burn-out, vroeg ik jullie laatst of ik deze zou moeten delen. Ik heb ze destijds gebruik voor de blog op de website van Remcoach, maar daarin is veel geknipt. Het merendeel was er blijkbaar wel in geïnteresseerd, en dus heb ik besloten om ze deze week, in de Week van de Werkstress, met jullie te delen.
Er komen deze week dus drie blogs online over mijn burn-out. De eerste komt vanmiddag om 12.00 uur al en de andere twee morgen en overmorgen om 12.00 uur. Dan komt er donderdag weer gewoon een zwangerschapsupdate en wil ik vrijdag graag een boek met jullie bespreken dat ik laatst las: De Kracht van Depressie. Want ondanks dat ik hoop dat burn-outs en depressies in de toekomst afnemen, ben ik me ook zeer bewust van alles wat mijn burn-out mij heeft gebracht en geleerd.
Ik ben heel benieuwd of en hoe jij werkstress ervaart. Wordt er überhaupt open over gesproken bij jou op het werk? Of hangt het een beetje in de taboe-sfeer?
X Nikki
Recente reacties