Lieve Stephan,
Vandaag hoorde ik je bij Qmusic vertellen over je depressie. En daar wil ik je even voor bedanken.
Je slaat de spijker KEIhard op zijn kop: er zijn zoveel mensen die kampen met depressies en burn-outs en om de een of andere reden wordt er nooit over gepraat. Net als jij wil ik graag dat taboe doorbreken.
Jij vertelde vanmiddag op een wachtlijst te staan om de juiste hulp te kunnen krijgen. Zoveel mensen zijn er dus, die hulp nodig hebben. Althans, die de hulp daadwerkelijk gezocht hebben. Want laten we wel wezen: er zijn nog zoveel mensen die wel hulp nodig hebben, maar die niet durven te zoeken.
Ik weet niet hoe het bij jou is gegaan, maar ik had zelf helemaal niet door dat ik hulp nodig had, toen ik in 2015 thuis kwam te zitten met een burn-out. Die burn-out, zoals ik het zelf noem, was overigens volgens officiële wetenschappelijke begrippen een ‘matig ernstige tot ernstige depressieve stoornis’. En dat kwam bij mij even als een klap binnen, want dat klonk alsof ik niet meer wilde leven. Dat was niet het geval. Maar mijn emmer met druppeltjes water was al maandenlang heel erg aan het overstromen. Ik voelde me letterlijk volledig opgebrand, dus ik noem het zelf een burn-out. Volgens mijn psycholoog is dat overigens gewoon een vorm van een depressie, maar dan met een beetje een hippe benaming 😉
Even terug naar het zoeken van die hulp. Ik had dus zelf niet door dat ik hulp nodig had, of ik wilde er niet aan toegeven. Op een maandag- of dinsdagavond, ik weet het niet meer precies, kwam ik thuis uit mijn werk en barstte de bom. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. En toen was mijn vriend er klaar mee en stuurde me naar de huisarts, omdat ik niet meer te harden was. Niet zo leuk om te horen natuurlijk, van je vriend. Maar wel nodig: de mensen die het dichtst bij je staan, vangen alle klappen op en merken dus ook het eerst hoe het écht met je gaat (en dus niet ‘ja prima, lekker druk’, het standaard antwoord op de vraag ‘hoe gaat het met je?’).
Lieve Stephan, door mensen zoals jij, met een voorbeeldfunctie, wordt het taboe steeds meer doorbroken. En daar ben ik je dankbaar voor. Namens mezelf, omdat ik me er na mijn burn-out/depressie/gedoe soms nog steeds voor schaam dat het mij is overkomen. Maar ook namens al die andere mensen die hulp hebben gezocht of hulp zouden moeten zoeken, maar het nog niet durven.
En dit is even niet alleen tot jou gericht, Stephan: Het is niets om je voor te schamen. Ik ben ervan overtuigd dat het iedereen kan overkomen. Jij bent niet alleen. En met de juiste hulp, ga je hier echt sterker uitkomen.
Alles komt goed.
X Nikki
PS: schroom niet om deze blog te delen met mensen om je heen. Niet omdat ik graag de aandacht wil. Hoewel, nu even wel: niet voor mezelf, maar voor de situatie waarin ik me bevond en zoveel andere mensen zich nog steeds in bevinden. Laten we samen het taboe doorbreken. En schroom ook niet om mij te benaderen als je hier meer over wilt weten, of graag je eigen verhaal kwijt wilt. Ik weet dat dat kan helpen en ik help graag 🙂
Wow Nikki, wat mooi en moedig dat je dit deelt. Het is bizar dat er nog steeds zo’n taboe ligt op burn-outs en depressies. Niemand zou zich hoeven schamen voor eigen gevoelens en het is helemaal niet zwak om hulp te zoeken. Het is juist heel moedig.
Goed dat je hier aandacht voor vraagt. Enne: wat mag je trots zijn op de stappen die je zelf al hebt gezet!
Liefs, Irene
Dankjewel voor je lieve reactie Irene 😘
Wauw een cirkeltje dat al twee jaar rond draait maw van 2015 en moeilijk om daarover te spreken! Soms denk ik wat waarom? Een aanval van mentale gezond en lichamelijle gezondheid! Gespecialiseerde helpt je zeker verder maar toch,het is een strijd met jezelf ! X
Gespecialiseerde hulp helpt zeker, maar je hebt het uiteindelijk zelf in de hand. En het is moeilijk om jezelf de tijd te gunnen, maar doe dat wel. Pushen heeft geen zin, daarmee bereik je het tegenovergestelde. X
Hey Nikki!
Ik vind het ook dapper dat je dit deelt! Ik heb het idee dat een burn-out ook als zwak gezien wordt door velen. Ik denk dat daar ook de schaamte uit voort komt. Zelf vind ik dat ook een lastig iets toen ik te ver gegaan was. Ik geloof wel dat een burn-out je iets wilt vertellen. De ‘levenslessen’ die je eruit kan leren, zijn goed waard.
Ik hoorde iemand laatst zeggen. Ik gun iedereen van harte een burn-out toe. Ik ben het daar mee eens, als je eruit kan leren wat het je vertelt 😀
Top Nikki, leuk om te lezen!
Goud!!!
Dankjewel Wouter!!
Dat is het inderdaad: zoveel mensen zien het als iets zwaks. Of zelfs als een smoesje als je gewoon ’te lui bent’ of ‘geen zin hebt’ om te werken of iets anders te doen. Ze hebben helaas nog geen idee. Dat soort mensen gun ik ook een burn-out, al is het voor een dag. Zodat ze weten wat het inhoudt.
Een burn-out zelf gun ik mensen niet per se, maar de lessen die je ervan kunt leren zeker! Wat mij betreft had ik die burn-out gewoon echt even nodig om weer verder te kunnen 🙂