Lieve Stephan,
Vandaag hoorde ik je bij Qmusic vertellen over je depressie. En daar wil ik je even voor bedanken.

Je slaat de spijker KEIhard op zijn kop: er zijn zoveel mensen die kampen met depressies en burn-outs en om de een of andere reden wordt er nooit over gepraat. Net als jij wil ik graag dat taboe doorbreken.

Jij vertelde vanmiddag op een wachtlijst te staan om de juiste hulp te kunnen krijgen. Zoveel mensen zijn er dus, die hulp nodig hebben. Althans, die de hulp daadwerkelijk gezocht hebben. Want laten we wel wezen: er zijn nog zoveel mensen die wel hulp nodig hebben, maar die niet durven te zoeken.

Ik weet niet hoe het bij jou is gegaan, maar ik had zelf helemaal niet door dat ik hulp nodig had, toen ik in 2015 thuis kwam te zitten met een burn-out. Die burn-out, zoals ik het zelf noem, was overigens volgens officiële wetenschappelijke begrippen een ‘matig ernstige tot ernstige depressieve stoornis’. En dat kwam bij mij even als een klap binnen, want dat klonk alsof ik niet meer wilde leven. Dat was niet het geval. Maar mijn emmer met druppeltjes water was al maandenlang heel erg aan het overstromen. Ik voelde me letterlijk volledig opgebrand, dus ik noem het zelf een burn-out. Volgens mijn psycholoog is dat overigens gewoon een vorm van een depressie, maar dan met een beetje een hippe benaming 😉

Even terug naar het zoeken van die hulp. Ik had dus zelf niet door dat ik hulp nodig had, of ik wilde er niet aan toegeven. Op een maandag- of dinsdagavond, ik weet het niet meer precies, kwam ik thuis uit mijn werk en barstte de bom. Voor de zoveelste keer in de afgelopen maanden. En toen was mijn vriend er klaar mee en stuurde me naar de huisarts, omdat ik niet meer te harden was. Niet zo leuk om te horen natuurlijk, van je vriend. Maar wel nodig: de mensen die het dichtst bij je staan, vangen alle klappen op en merken dus ook het eerst hoe het écht met je gaat (en dus niet ‘ja prima, lekker druk’, het standaard antwoord op de vraag ‘hoe gaat het met je?’).

Lieve Stephan, door mensen zoals jij, met een voorbeeldfunctie, wordt het taboe steeds meer doorbroken. En daar ben ik je dankbaar voor. Namens mezelf, omdat ik me er na mijn burn-out/depressie/gedoe soms nog steeds voor schaam dat het mij is overkomen. Maar ook namens al die andere mensen die hulp hebben gezocht of hulp zouden moeten zoeken, maar het nog niet durven.

En dit is even niet alleen tot jou gericht, Stephan: Het is niets om je voor te schamen. Ik ben ervan overtuigd dat het iedereen kan overkomen. Jij bent niet alleen. En met de juiste hulp, ga je hier echt sterker uitkomen. 

Alles komt goed.

X Nikki

PS: schroom niet om deze blog te delen met mensen om je heen. Niet omdat ik graag de aandacht wil. Hoewel, nu even wel: niet voor mezelf, maar voor de situatie waarin ik me bevond en zoveel andere mensen zich nog steeds in bevinden. Laten we samen het taboe doorbreken. En schroom ook niet om mij te benaderen als je hier meer over wilt weten, of graag je eigen verhaal kwijt wilt. Ik weet dat dat kan helpen en ik help graag 🙂