Sinds een paar weken zendt NPO3 op maandagavond een programma uit over jongeren die te maken hebben (gehad) met een depressie. Zij praten daar openhartig over in het programma #jesuisdepri en ik was er erg benieuwd naar. Deze week keek ik de eerste twee afleveringen terug en ik wil graag met jullie delen wat ik ervan vind.
Mooi
Ik vind het mooi. Niet mooi dat die jongeren te makken hebben of hadden met een depressie. Maar wel mooi dat KRO-NCRV aandacht besteedt aan jongeren met depressies. Het is immers al jaren bekend dat het aantal jongeren met depressies is toegenomen en – voor zover ik weet – nog steeds toeneemt. En desondanks rust er een gigantisch taboe op. En daar ben ik wel klaar mee. Om dat taboe te doorbreken, moet er over gepraat worden. Ik probeer dat via deze pagina, maar soms ook in het dagelijks leven. Niet teveel, want op de een of andere manier voel ik me nog steeds een beetje bezwaard. Mensen lijken je met andere ogen aan te kijken. Sommigen vinden je zielig, of aanstellerig. Anderen hebben juist bewondering voor je openheid. Het is hoe dan ook nog altijd een lastig onderwerp, helaas.
Verdrietig
Ik vind het ook erg verdrietig. Dat het nodig is, om het taboe te doorbreken. Maar ook dat er zoveel jongeren zijn die te make hebben met depressies. Allemaal met verschillende achtergronden of oorzaken. Sommigen hebben meerdere psychische stoornissen, waarvan depressie er een is. Of waarvan depressie het gevolg is. Anderen maken een specifieke heftige gebeurtenis mee, waardoor ze depressief raken. Ik werd vooral ook verdrietig van het feit dat sommigen ervan overtuigd lijken dat die depressies er voor altijd bij zullen horen. Wat misschien in hun geval ook wel zo is. Maar hoe ga je daar dan zo goed mogelijk mee om? Ik vind het daarom extra knap dat ze hun verhaal zo open delen.
Herkenbaar
Ik vond het programma soms ook erg herkenbaar. De gevoelens die de jongeren omschreven, maar ook die de wetenschappers omschreven die meewerken aan het programma. Het gevoel dat je echt niets meer kunt. Dat het strikken van je veters te veel moeite is. Dat je je omgeving eigenlijk niet op wilt zadelen met jouw problemen, maar tegelijkertijd ook niet anders kunt.
Het enige wat gelukkig niet herkenbaar was, was het feit dat alle jongeren die meewerken aan het programma ooit hebben overwogen om uit het leven te stappen. Het feit dat ze er zo open over vertellen, laat ook zien dat ze niet per se dood wilden. Ze konden gewoon niet meer leven zoals ze leefden (of nog steeds leven). Rationeel weten ze dus ook wel dat het niets oplost ofzo… Ik krijg echt weer kippenvel nu ik eraan terug denk.
Aanrader?
Ik vind persoonlijk dat IEDEREEN het programma zou moeten kijken. Iedereen die te maken heeft met mensen in zijn of haar omgeving met depressies, maar juist ook iedereen voor wie het een ver van zijn bed show is. Iedereen die denkt dat mensen die depressief zijn zich aanstellen. Dat het hem of haar nooit zelf zou overkomen. Iedereen die wil weten wat hij of zij kan doen voor diegene in de omgeving met een depressie. Ga alsjeblieft kijken. En kijk écht. Niet terwijl je door je Facebook tijdlijn scrollt of het avondeten klaarmaakt. Kijk aandachtig, alsjeblieft.
X Nikki
Ik heb gekeken naar de tweede aflevering. Met aandacht zoals je vroeg. Wat me bij blijft is dat je niet weet wat er bij de ander speelt in zijn hoofd. Zo denk ik aan jou als een vrolijke lieve meid waarmee ik te maken kreeg bij de atletiek . Dat alles niet vanzelfsprekend goed met iemand gaat besef ik. Hoe vaak geef je wel niet antwoord op de vraag hoe het met je gaat en beantwoord met goed. Als je maar aan iemand kwijt kan dat het niet goed gaat. Maar daarvoor moet je wel ruimte krijgen, vertrouwen hebben en vast nog een aantal voorwaarden.
Wauw, dubbel bedankt Paula! Allereerst dat je hebt gekeken en daarnaast voor je mooie reactie. Het is inderdaad zo dat we allemaal standaard zeggen dat het goed gaat, als iemand vraagt hoe het met je gaat. En als je dat een keer niet doet, dan ontstaat er over het algemeen een redelijk ongemakkelijke situatie, kan ik je vertellen 😉
Gelukkig had (en heb!) ik een hoop lieve mensen in mijn omgeving, die me steunden voor zover dat kon. Maar ik merkte ook dat er veel onbegrip was/is en dat is iets waar ik graag verandering in wil brengen.
En, voor de zekerheid, bij de atletiek was ik ook altijd wel écht vrolijk hoor 😉 De atletiek heeft me zelfs veel geholpen in die tijd, even verstand op nul en lekker rennen.