Het is al ruim twee maanden geleden dat ik voor het laatst een blog postte op deze pagina. Een blog met gigantisch veel impact. Voor mezelf, maar blijkbaar ook voor heel veel anderen. Nog nooit werd een blog zo massaal ontvangen en beantwoord. Ik was er een beetje van ondersteboven. En misschien dat het daarom zo lang op zich liet wachten dat ik weer van me liet horen.
Mijn laatste blog ging over mijn oma, die al twee jaar ontzettend ziek is en eigenlijk weinig meer is dan een ‘kasplantje’, zoals we dat in de volksmond zo romantisch kunnen omschrijven… Toen ik de blog schreef, op vakantie in Ouddorp, liepen de tranen over mijn wangen. De blog had dus ook mijzelf best een beetje geraakt. Het feit dat ik eindelijk zwart op wit zag wat ik al langer voel, dat ik voor mezelf onder woorden kon brengen hoe het voelt, en dat ik die woorden ook kon delen met anderen, zodat zij zich ook maar een beetje konden voorstellen hoe het voelt. Het deed wat met me.
En ook met jullie, blijkbaar. Op Facebook en Instagram, maar ook privé, kreeg ik zo onwijs veel reacties. Nog nooit lazen zoveel mensen een hersenspinsel van mij. Dat het jullie zo heeft geraakt, raakte mij nog meer. Het was me écht gelukt om gevoelens via tekst over te brengen. En dat is best een uitdaging.
Misschien dat ik daardoor heel lang niets meer van me heb laten horen. Hoe kom ik ooit over die hoeveelheid reacties heen? Hoe kan ik ooit nog een blog schrijven met zo’n groot bereik en met zo’n emotionele lading?
Nou, niet. Althans, nu niet. Waarschijnlijk. En dat is oké.
Maar ik weet ook dat als ik nu helemaal niet meer ga bloggen, al mijn inspiratie en creativiteit verdwijnen in een bodemloze put. In ‘blog-ideeën’ in mijn telefoonnotities, waar vervolgens niets mee wordt gedaan.
En dat is niet de bedoeling. Dus: hoewel ik twijfel of ik ooit nog iets ga schrijven wat zo sterk was als mijn laatste blog, probeer ik het toch.
Niet geschoten is altijd mis.
X Nikki
Recente reacties