Vanochtend zat ik door mijn notitieboekje te bladeren en kwam ik oude notities tegen, van de tijd dat ik depressief thuis zat. Ik had daarin een aantal van mijn terugkerende PIEKERGEDACHTEN opgeschreven: Niemand vindt me aardig.
Dat was en is oprecht een gedachte die vaak door mijn hoofd speelt: niemand vindt me aardig. Ik voel me vaak buiten groepen vallen, omdat ik net iets anders ben, voor mijn gevoel.
Ik ben vrij stil en als ik in een groep ben, wil ik graag ‘meedoen’ en doe ik mezelf daardoor anders voor. Helemaal niet wat ik wil, maar onbewust doe ik dat toch vaak. Ik denk dat ik me over het algemeen bewuster ben van mezelf en hoe/wie ik ben dan vele anderen, waardoor ik me niet helemaal op mijn gemak voel. Een van mijn overduidelijke HSP-kenmerken is dan ook dat ik me niet fijn voel in groepen, omdat ik sferen overduidelijk aanvoel en soms dwars door mensen heen lijk te kijken. Daardoor voelen sommige relaties ‘nep’.
Dat dat zo is, is niet iemands ‘schuld’. Dat ik me graag in mezelf verdiep, wil niet zeggen dat iedereen dat moet doen. Voor veel mensen is het fijn om maar gewoon door te gaan zoals ze bezig zijn. Vooral niet teveel nadenken over of ze wel doen wat ze écht willen, of ze zijn wie ze écht zijn. Het enige probleem ligt alleen bij mijn reactie daarop: ik ga mezelf proberen aan te passen.
In gezelschappen waarin altijd ‘alles goed’ is, doe ik ook alsof altijd alles goed is. In gezelschappen waarin over anderen wordt gepraat, doe ik vrolijk mee (vind ik een hele nare eigenschap van mezelf, want vaak verkondig ik een mening die ik diep van binnen helemaal niet heb). En het stomme is: door dat aanpassen, vind ik mezelf alleen maar minder aardig. En heb ik het idee dat anderen mij ook niet aardig vinden.
Ik probeer me steeds meer op mezelf te focussen: als ik stil wil zijn in een drukke groep, is dat oké. Als ik niet mee wil praten over anderen, houd ik mijn mond. Dat gaat echt nog niet altijd even goed, omdat ik me erg bewust blijf van de mening van anderen. Terwijl ik natuurlijk niet eens zeker weet of mensen een mening over mij hebben. Die verzin ik zelf. En al is die mening er wel, dan is die vaak niet eens gebaseerd op mij als persoon. Die is gebaseerd op visies van de ander. Vaak op oppervlakkige dingen, waar ik geen invloed op heb.
Wanneer ik iemand voor het eerst ontmoet op een dag dat ik chagrijnig ben, of heel veel stress heb, en die ander heeft net zo’n rot dag, is de kans groot dat we elkaar niet aardig gaan vinden. We kijken allebei niet door een roze bril 😉 Heb ik een topdag, waarop alles lukt en kom ik iemand tegen die mij vrolijk groet, vind ik diegene bij voorbaat aardig. Terwijl het misschien iemand is die denkwijzen of karaktertrekken heeft die mij totaal niet zouden aanstaan.
Het belangrijkste wat ik mezelf echt al jaren aan het inpeperen ben? Ik hoef niet door iedereen aardig gevonden te worden. Ik vind zelf ook niet iedereen aardig. Zolang ik mezelf maar aardig vind.
X Nikki
Recente reacties